“Μαμά φοβάμαι που μεγαλώνω…”

Μαμά μεγαλώνω και μαζί με εμένα όλα αλλάζουν. Απέκτησα περισσότερες λευκές τρίχες στα κάποτε καστανόξανθα πλούσια μαλλιά μου. Τώρα, δεν μπορώ να μη  βάφω τις ρίζες κάθε 2 εβδομάδες.

Το γκρίζο του μεγαλώματος κάνει την εμφάνισή του δυναμικά και γεμάτο χαρά για να μου δείξει πως έφτασα τα 50.

Το πρόσωπό μου μανούλα έχασε αυτό το φυσικό οβάλ της νιότης. Τα μάτια μου σκοτείνιασαν. Η λάμψη της περιέργειας, της ανακάλυψης και της προσδοκίας έρχεται όλο και πιο σπάνια να φωτίσει τα καστανά μου μάτια.  Απλά γιατί μεγάλωσα μαμά και άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος όπως μου μάθαινες όταν ήμουν παιδάκι.

Η ζωή δεν είναι ένα παραμύθι illustration όπως η διαφήμιση του βιτάμ με τα γελαστά πρόσωπα, το τακτικό και καθαρό σπίτι, την αψεγάδιαστη εικόνα της δεμένης και χαρούμενης οικογένειας, τον σκύλο που δε λερώνει και δε μανταριάζει με την ούρα του τα πάντα γύρω του.

Όνειρα που πλύθηκαν, όπως και λέει και το τραγούδι, και έγιναν ένα ροζ ξεφτισμένης νιότης.

Νιότης που το μόνο πρόβλημα ήταν να μου μιλήσει ο γκόμενος πιο γλυκά ή να αγοράσω ένα επώνυμο αξεσουάρ.

Αγωνίες ασήμαντες που με έκαναν να είμαι νευρική, να κουκουλώνομαι στο κρεβάτι ή να τρέχω σαν τη μελισούλα από καφετέρια σε καφετέρια για να πνίξω τον πόνο μέσα στο κρεμώδες αφρόγαλα του καπουτσίνο.

Θυμάμαι δεν έβγαινα από το σπίτι για να πάω ούτε στο περίπτερο αν δεν είχα κάγκελο τη βλεφαρίδα.

Κι όμως μαμά τώρα που είμαι πιο αληθινή και είμαι ο εαυτός μου αισθάνομαι δύναμη και σιγουριά. Δε με νοιάζει να αρέσω σε όλους αλλά σε λίγους και εκλεκτούς.

Ναι μαμά… ήμουν προστατευμένη στην αγκαλιά σου.

Θυμάμαι με έπαιρνες τηλέφωνο και το χαμόγελό μου, στις Αττικές εκδόσεις, έφτανε έως τα αυτιά. Θυμάμαι συνάδελφο -που μας χώριζε ένα απλό τζάμι- να μου λέει πως λάμπω ολόκληρη την ώρα που σου μιλάω.

Γιατί υπήρχες και μαζί με εσένα υπήρχε η ασφάλεια. Αυτό το αέναο δέσιμο που σε κάνει να μη νιώθεις μόνος στον κόσμο, να μην είσαι φτερό στον άνεμο αλλά κάπου ανήκεις.

Ο συνδυασμός της ομορφιάς, το μυαλό που ταξιδεύει και πλάθει σενάρια για το μέλλον, η επιβεβαίωση που εισπράττεις τόσο στον επαγγελματικό χώρο όσο και στο προσωπικό πλαίσιο όσο να  είναι σου δίνουν ένα αέρα αυτοπεποίθησης.

Αυτοπεποίθησης, που σε κάνει να πιστεύεις πως θα απλώσεις το χέρι και όλος ο κόσμος θα είναι στα πόδια σου. Πώς τα πάντα περιστρέφονται γύρω από εσένα και μόνο για εσένα.

Γιατί είσαι έξυπνη, νοστιμούλα, λαμπερή στην καρδιά αλλά και στην εικόνα και κυρίως νέα.

Αυτή η χαμένη νεότητα που σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι άγαρμπα πως η κάθε ημέρα που περνά είναι μια χαμένη ημέρα ζωής αν δεν αδράξεις με όλες σου τις δυνάμεις την  ημέρα και δεν ρουφήξεις με τα πνευμόνια σου ανοιχτά κάθε στιγμή.

Μαμά φοβάμαι που ζω για το σήμερα και όχι για το αύριο. Γιατί μαμά όταν κάνεις όνειρα το σύμπαν γελάει. Σου δίνει μια μούτζα και σε χλευάζει.

Φίλοι όλα αυτά τα χρόνια ήρθαν και έφυγαν. Η πλούσια ατζέντα φίλων και γνωστών συρρικνώθηκε στα δάχτυλα του ενός χεριού. Με φίλους αληθινούς που αποτελούν την εν δυνάμει οικογένειά σου. Φίλους – αδέλφια που φωτίζουν το τούνελ της σκοτεινιάς και σου προσφέρουν ώθηση, γέλιο, δύναμη και ενέργεια.

Γκόμενοι που μπήκαν σαν σίφουνες στη ζωή μου, την αναστάτωσαν, μπουρδούκλωσαν στιγμιαία τα «θέλω» μου και όπως  ήρθαν έφυγαν σαν τα πουλιά. Προσπάθησα πολλές φορές να φέρω αυτές τις εικόνες στα μάτια μου και τότε αυθόρμητα ένα γέλιο γέμισε τα χείλη μου.

Σκέφτηκα πως και αυτοί άνθρωποι ήταν χωρίς εγχειρίδιο διαχείρισης των συναισθημάτων τους, όπως και εγώ άλλωστε.

Μαμά φοβάμαι που οι συγγενείς ένας ένας φεύγουν, που εσύ δεν υπάρχεις πια, που αγαπημένοι φίλοι και συνάδελφοι χάθηκαν. Νιώθω αυτό το χρόνο που τρέχει κατοστάρι να μην είναι υπέρ μου.

Μαμά φοβάμαι που ζω για το σήμερα και όχι για το αύριο. Γιατί μαμά όταν κάνεις όνειρα το σύμπαν γελάει. Σου δίνει μια μούτζα και σε χλευάζει.

Μαμά φοβάμαι πως θα έρθει μια ημέρα που δε θα έχω τις δυνάμεις να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου, να πάρω αγκαλιά το σκυλί μου και τις γάτες μου, να χαμογελάσω και να προχωρήσω περήφανα, να στύψω τη ζωή σαν πορτοκάλι και να πιω τους χυμούς της.

Μαμά η ζωή είναι ύπουλη… Σου φέρνει το γήρας σταδιακά έτσι ώστε να έχεις το χρόνο να χωνέψεις και να αποδεχτείς τις αλλαγές.

Για να περπατήσετε παράλληλα χωρίς προστριβές και κακίες η μια προς την άλλη το υπόλοιπο της ζωής.

Μαμά μου πόσο θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να έχω αυτήν την ωριμότητα και σοφία με την εμφάνιση και τη σπιρτάδα της εφηβείας μου… Τότε που η ίδια έλεγες πως όλα όσα συμβαίνουν είναι ανάξια της έκτασης που τους δίνω…

Οι παρούσες σκέψεις είναι αφιερωμένες σε όλες τις μητέρες του κόσμου και σε όλες τις γυναίκες που κάποια στιγμή της ζωής τους ένιωσαν προδομένες από τον ίδιο τους τον εαυτό ή το σύζυγό τους , τη δουλειά και τους φίλους τους.

Η ζωή φίλοι μου είναι ωραία ακόμη και όταν αυτές οι σκέψεις έρχονται και σου τριβελίζουν το μυαλό.

Γιατί κάθε χρονιά που περνά μαζί με το φόβο που σπέρνει φέρνει εμπειρίες, εικόνες και γεγονότα που αν τα αντιληφθούμε σωστά μας κάνουν δυνατότερους, αλληλέγγυους και πιο ανθρώπινους.

Χαμογελάστε λοιπόν γυναίκες όλου του κόσμου, κοιτάξτε τον εαυτό σας κατάματα και ξορκίστε μακριά το διαβολάκι του φόβου.

Ό,τι και αν μας φοβίζει σήμερα αύριο φαίνεται ευκολότερο στη διαχείρισή του.

Χαμογελάμε λοιπόν και προχωράμε…

Υπέροχες οι σκέψεις της φίλη μας, δεν νομίζετε!

Έχουμε ένα σούπερ αφιέρωμα εξαιρετικά για εσάς!

Γιατί φίλες μου μεγαλώνουμε και μας αρέσει! Με ένα αληθινό χαμόγελο περιμένουμε την επόμενη μέρα στη ζωή μας!

Οι γυναίκες άνω των 40 κρύβουν μία ακαταμάχητη… μαγεία!

Comments

comments