Νομίζω ότι στη προκειμένη φάση ταιριάζει το «πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί να σου κάτσει..» Πάντα ήθελα να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο και βαθιά μέσα μου το πίστευα ότι κάποια μέρα θα γίνει. Και να που η ευκαιρία μου δίνετε τώρα αλλά δεν ξέρω τι να κάνω.
Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή..
Με τον σύντροφο μου είμαστε τρία χρόνια μαζί. Απ’ την αρχή μένουμε μαζί, όμως τους τελευταίους μήνες μετακομίσαμε μαζί σε δικό μας σπίτι, γιατί η αλήθεια είναι ότι βλέπουμε το μέλλον μας μαζί. Και πραγματικά είναι κάτι πολύ όμορφο που το θέλουμε και οι δύο.
Ο Δημήτρης έχει μια πολύ καλή δουλειά, κουραστική ναι μεν, αλλά τουλάχιστον ανταμείβονται οι κόποι του. Εγώ απ’ την άλλη δεν ξεπερνάω τον κατώτατο μισθό και πολλοί απ’ εσάς φαντάζομαι θα καταλαβαίνεται πως νιώθω.
Δυστυχώς, ο Δημήτρης αναγκάζεται να πληρώσει σχεδόν μόνος του, όλα τα έξοδα για το σπίτι και όχι μόνο. Εγώ είχα μάθει να είμαι ανεξάρτητη σε αυτό το κομμάτι και αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα που δεν μπορώ να συνεισφέρω σε πολλά πράγματα. Που ότι και αν δω και μου αρέσει δεν μπορώ να το πάρω. Και αυτό βέβαια είναι πολυτέλεια, γιατί σας λέω ούτε στα βασικά έξοδα δεν μπορώ να βοηθήσω. Ο άνθρωπος ποτέ δεν έχει πει κάτι και ότι κάνει το κάνει με ευχαρίστηση, απλά εγώ νιώθω χάλια.
Και από το πουθενά, έρχεται μια πρόταση για δουλειά στο εξωτερικό με πολύ καλά χρήματα, που δεν συγκρίνονται με τίποτα με τους μισθούς της Ελλάδας.
Θα έχω σπίτι και φαγητό πληρωμένο και θα κάνω συνεχώς ταξίδια σε όλο τον κόσμο (εκτός απ’ την Ελλάδα !!!) και γενικά όλα πολύ θετικά, εκτός απ’ το ότι είναι μια χώρα με πολύ αυστηρούς νόμους και η γυναίκα είναι ένα τίποτα για αυτούς. Επίσης, όπως προείπα, δεν θα μπορώ να ταξιδεύω πολύ συχνά στην Ελλάδα.
Τα λόγια απ’ την πράξη όμως απέχουν πολύ και για μένα είναι πολύ δύσκολο να φύγω.
Αν ήμουν μόνη μου, δεν θα το σκεφτόμουν καθόλου θα είχα φύγει ήδη χωρίς δεύτερη σκέψη.. Όμως είμαι με τον Δημήτρη και θέλω να συνεχίσω να είμαι.
Πατάω όμως στη γη, και ξέρω πως τα διαστήματα που θα λείπω θα είναι μεγάλα και τα διαστήματα που θα τον βλέπω μικρά, όπως επίσης όλοι γνωρίζουμε, πως η διαθεσιμότητα στη χώρα μας από γυναίκες είναι πολυυύ μεγάλη!! Και εντάξει πες πως θα αντέξει τους πρώτους μήνες, μετά τι θα κάνει άνδρας είναι..
Πόσο θα αντέξει…;; Επίσης, ναι θέλω να γυρίσω τον κόσμο, όμως μαζί του, όχι μόνη μου.. και όταν πας και για δουλειά τι να προλάβεις να δεις;
Στην αρχή ήταν πιο εύκολο, αλλά όσο πλησιάζει ο καιρός με πιάνει ένα σφίξιμο. Ο ίδιος μου λέει πως είναι μια μοναδική ευκαιρία και δεν ήρθε τυχαία και πως για κανέναν λόγο δεν πρέπει να την απορρίψω.
Επίσης πιστεύει, ότι αν κάτσω μέχρι δύο χρόνια θα αντέξουμε, γιατί και οι δύο είμαστε σε μια φάση που πρέπει να επικεντρωθούμε στη δουλειά, πράγμα που ισχύει και να δούμε μετά τι θα κάνουμε..
Τα λόγια απ’ την πράξη όμως απέχουν πολύ και για μένα είναι πολύ δύσκολο να φύγω. Απ’ την άλλη τι να κάνω όμως εδώ, να δουλεύω μια ζωή για 400 ευρώ απ’ το πρωί ως το βράδυ και να μην μπορώ να συντηρώ τον εαυτό μου;;;
Και πώς να κάνεις μετά και οικογένεια δηλαδή, όταν δεν βγάζεις ούτε τα έξοδα σου. Η απόφαση θα είναι δική μου σίγουρα, αλλά θα ήθελα να δω τις απόψεις άλλων αναγνωστών.
Υ.Γ : Είναι πολύ κρίμα που η Ελλάδα πλέον, είναι μια ιδρωμένη φωνή στα αυτιά σου, που σου φωνάζει «Φύγε δεν έχω τίποτα να σου δώσω!»
Διαβάστε την εξομολόγηση μίας ακόμη Αναγνώστριας:
Την απόσταση την κάνουν οι άνθρωποι… όχι τα χιλιόμετρα!