Πέντε χρόνια πριν γνώρισα κάποιον μέσω ίντερνετ, από άλλη χώρα και άλλη θρησκεία. Οι συνομιλίες μας ξεκίνησαν φιλικά, αλλά σιγά σιγά εξελίχθηκαν σε κάτι παραπάνω.
Δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ από κοντά, οπότε η ζωή μου εδώ κυλούσε κανονικά και όπως είναι φυσιολογικό είχα τις σχέσεις μου κατά καιρούς.
Όταν τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πιο πικάντικα με τον ‘’ιντερνετικό’’ μου φίλο, γνώρισα τον Κώστα το αγόρι μου έως σήμερα.
Όταν λοιπόν τα πράγματα σοβάρεψαν κάπως με τον Κώστα και ξεκινήσαμε να μένουμε μαζί, προσπάθησα πολύ να σταματήσω την επικοινωνία με τον άλλον, όμως ήταν αδύνατο αφού ήταν συνέχεια στο μυαλό μου και ο ίδιος επέμενε να μη με αφήνει σε ησυχία.
Κάπως έτσι συνέχισα να μιλάω μαζί του, όποτε έβρισκα ευκαιρία.
Η αλήθεια είναι, πως το έβρισκα σχετικά αθώο αφού δεν είχαμε βρεθεί ποτέ από κοντά, απλώς λέγαμε τα προβλήματα μας, με συμβούλευε και μου συμπαραστεκόταν.
Ένιωθα πλέον, συνεχώς την ανάγκη να του μιλήσω. Απίστευτο τι επιρροή μπορεί να έχει επάνω σου, ένας άνθρωπος που δεν έχεις αγγίξει, δεν έχεις συναντήσει ποτέ…
Από την πρώτη στιγμή που τον είδα ήξερα ότι θα τον αγαπήσω πολύ…
Τα αισθήματα μου έγιναν πιο έντονα όταν είπαμε να συναντηθούμε. Ήρθε επιτέλους στην Ελλάδα! Από την πρώτη στιγμή που τον είδα ήξερα ότι θα τον αγαπήσω πολύ…
Οι επισκέψεις του στην Ελλάδα πλέον ήταν πολύ συχνές και ο λόγος τους, ήμουν αποκλειστικά εγώ. Όλο αυτό το διάστημα, έλεγα ψέματα στον Κώστα με τον οποίο όχι απλά εξακολουθούσαμε να μένουμε μαζί, αλλά πλέον δουλεύαμε και μαζί!
Φυσικά και δεν ήμουν περήφανη που του έλεγα ψέματα αλλά δε γινόταν διαφορετικά.
Έρχεται το σκαμπίλι όμως, που μαθαίνω πως ο ξένος μου θαυμαστής είναι παντρεμένος (με προξενιό) και μάλιστα με δύο παιδιά.
Δε καμαρώνω… αλλά το ξεπέρασα, αν και πάντα έλεγα ‘’Εγώ με παντρεμένο ποτέ!!!’’
Δε ξέρω γιατί το αντέχω, αλλά κάτι σατανικό δε με αφήνει να τον αφήσω. Ξέρω όμως ότι με αγαπάει πολύ, το νιώθω, το βλέπω, το αποδεικνύει κάθε μέρα.
Μάλιστα σκέφτεται πολύ σοβαρά, να τα παρατήσει όλα και να έρθει στην Ελλάδα να ζήσουμε μαζί. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι πιο δύσκολο να κάνεις για έναν έρωτα…
Η απόσταση που νιώθω ανάμεσα μας, είναι μεγαλύτερη από τα χιλιόμετρα που με χωρίζουν με τον ‘’άλλον’’…
Με τον Κώστα η σχέση είναι επιεικώς μέτρια. Δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι τσακωμοί αλλά δεν υπάρχει και συναίσθημα. Και οι τσακωμοί, νομίζω δεν υπάρχουν λόγω του χαρακτήρα μου, που τα κρατάω όλα μέσα μου γιατί δεν μου αρέσει να στεναχωρώ τους άλλους.
Η απόσταση που νιώθω ανάμεσα μας, είναι μεγαλύτερη από τα χιλιόμετρα που με χωρίζουν με τον ‘’άλλον’’.
Υπάρχει αγάπη και σεβασμός από τη πλευρά του, όμως εγώ μετά από όλα αυτά δεν νιώθω τίποτα γι’ αυτόν. Είμαστε σαν δυο ξένοι στο ίδιο σπίτι.
Έφτασε και αυτός στα όρια του και μου είπε πως αν δεν αλλάξω θα πρέπει να χωρίσουμε.
Και κάπου εδώ φτάνουμε στο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκομαι… Να δώσω μια ευκαιρία στη σχέση μου με τον Κώστα και να κάνω χαρούμενο αυτόν και τις οικογένειες μας; Ξέρω πολύ καλά ότι δεν θα αλλάξει κάτι μέσα μου και πάντα θα με τρώει το τι θα γινόταν αν..
Όμως, αν χωρίσω θα στενοχωρήσω πολλούς. Ξέρω επίσης πως η οικογένεια μου, δεν θα ήθελε να είμαι με κάποιον ξένο και από άλλη θρησκεία (και μάλιστα ήδη παντρεμένο μία φορά με παιδιά). Αν χωρίσω θα τους στεναχωρήσω όλους εκτός από μένα.
Ακόμα και οι φίλες μου, με κατακρίνουν και ισχυρίζονται πως ο ‘’άλλος’’ δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει στην Ελλάδα και να τα αφήσει όλα για μένα και αν το κάνει δεν θα είμαστε ποτέ ευτυχισμένοι..
Δε ξέρω τι να κάνω… βοηθήστε με!!!
Δείτε μία καταπληκτική εξομολόγηση:
Εξομολόγηση: «Έτσι ήταν η πρώτη μας βραδιά, θυμάσαι;»