Πρόσφατα ανακάλυψα τη σελίδα σας, βασικά για να σας πω την αλήθεια, σε μια συζήτηση μια πολύ καλή μου φίλη αναφέρθηκε σε μια ιστορία σας, στη γυναίκα που βαρέθηκε τον σύζυγο της και δεν τον αντέχει, αν θυμάμαι καλά! “
(Δείτε εδώ: 17 χρόνια παντρεμένη: «Ο άντρας μου έχει γίνει ένας βαρετός και παράξενος γέρος, εσάς;»)
Είδες που δεν με πίστευες ρε Αλέκα; Συμβαίνει και σε άλλες γυναίκες, δεν είμαι εγώ η υπερβολική!”, μου είπε χαρακτηριστικά.
Η Ελένη, η φίλη μου, βιώνει μια παρόμοια κατάσταση με αυτής της κυρίας που έγραψε την ιστορία και ταυτίστηκε απόλυτα!
Για μένα, δεν ξέρω αλλά όλα αυτά μου φαίνονται πραγματικά σενάρια επιστημονικής φαντασίας! Ο έρωτας ναι, είναι λαχείο, να βρεις αυτόν τον ένα που θα θελήσετε να περάσετε μαζί την υπόλοιπη ζωή σας.
Είναι στο χέρι μας όμως τα “χρήματα” του λαχείου να μην τα ξοδέψουμε μεμιάς αλλά με σύνεση! Ο γάμος είναι επιλογή, ίσως η σοβαρότερη για τη ζωή μιας γυναίκας.
Το πρόβλημα με εμάς τις γυναίκες είναι ότι μόλις αποκτήσουμε παιδί ξεχνάμε τελείως το λόγο που παντρευτήκαμε. Και ο λόγος φίλες μου ήταν αυτός ο άνδρας που γνωρίσατε και έγινε η επιλογή σας. Όταν ήταν η κόρη μου 12 χρόνων είχε μια συζήτηση με τον πατέρα της, θυμάμαι να της λέει ” Εγώ τη μητέρα σας επέλεξα, ίσως απλά ακολουθήσατε”
Σίγουρα, θα βρεθούν πολλές που θα πουν ότι εξαρτάται και το περιβάλλον που μεγαλώνεις, τα ερεθίσματα κτλ.. Δεν διαφωνώ, απλά όπως σε όλους τους κανόνες πάντα μπορείς να κανείς την εξαίρεση!
Εγώ, πχ, μεγάλωσα σε ένα τοξικό περιβάλλον, με καυγάδες, τσακωμούς και ένα έντονο διαζύγιο των γονιών μου που ήρθε στην πιο ευαίσθητη ηλικία των 10 ετών.
Η μητέρα μου, η οποία μένει μαζί μας τα τελευταία χρόνια, σε μια στιγμή αυτοκριτικής με κοίταξε στα μάτια και μου είπε” Βλέποντας σας με τον άνδρα σου, κατάλαβα γιατί ο δικός μου γάμος δεν πέτυχε..”
Όταν τον πρωτογνώρισα ήμουν ένα νεαρό κορίτσι και τώρα είμαι μια ώριμη γυναίκα και καταφέρνει ακόμα όταν μπαίνει στο χώρο να με κάνει να νιώθω ένα γλυκό σκίρτημα, υπερβολικό μπορεί να πείτε, αλλά σας διαβεβαιώνω συμβαίνει!
Κάθε άνθρωπος θέλει να νιώθει σημαντικός, θέλει να νιώθει προτεραιότητα, θέλει να τον σέβονται, όλα αυτά δεν λέμε και εμείς στις φίλες μας σαν παράπονα;
“Δεν με θέλει, δεν με σέβεται, δεν με αγαπάει κ.α. ” πότε όμως βάλαμε τον εαυτό μας στη θέση τους;
Ο άντρας μου είναι η απόλυτη προτεραιότητα για μένα, πρώτα ο άνδρας μου και μετά τα παιδιά μου. Σας προλαβαίνω, για τα παιδιά μου δίνω και τη ζωή μου αλλά ο άνδρας μου είναι η ζωή μου, χωρίς αυτόν είμαι μισή.
Στα μάτια των παιδιών μου αυτόν βλέπω και μην ξεχνάτε και κάτι πολύ βασικό όσο και αν το αρνούμαστε τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν θα έρθει η στιγμή που θα φύγουν από κοντά μας, θα ξεκινήσουν τη δική τους ζωή, αλίμονο και αν δεν το κάνουν!
Αυτός που θα μείνει είναι ο άνδρας σας, ο άνθρωπος σας, θα είστε οι δυο σας πια! Φροντίστε τη σχέση σας και θα σας φροντίσει και αυτή!
Θυμάμαι και έτσι θέλω να κλείσω ένα περιστατικό στο αυτοκίνητο γυρνώντας από μια οικογενειακή εκδήλωση πριν από περίπου 20 χρόνια.
Συζητούσαμε με τον άνδρα μου και τα παιδιά μας ήταν στο πίσω κάθισμα, ξαφνικά πετάγεται ο γιος μου και θέλει να πάρει μέρος στη συζήτηση μας , γυρνάω τον κοιτάω και του λέω:
” Σε παρακαλώ μιλάω με τον άντρα μου, τώρα!”
Δείτε ακόμη δύο συγκλονιστικές εξομολογήσεις:
«Η απιστία του άντρα μου εξελίχθηκε σε ευλογία…»
Τι μου έμαθε η απόλυτη ηλικία των 50